กุมารแพทย์ทั่วไปจึงเห็นด้วย และสนับสนุนให้คุณพ่อคุณแม่ส่งเสริมให้ลูกๆ ทำกิจกรรมศิลปะ
แต่ก็แน่นอนครับ… สิ่งที่ไม่ควรลืมก็คือ สโลแกนประจำใจของพวกเราทุกคนในทุกกิจกรรมก็คือ “ปลอดภัยไว้ก่อน”

น้องบาส (4 ขวบ) จัดว่าเป็นเด็กโชคดีที่มี คุณพ่อคุณแม่เห็นถึงความสำคัญของศิลปะ
จึงพาลูกไปเข้าคอร์สศิลปะในวันหยุด หนุ่มน้อยก็เลยแฮปปี้เป็นอันมากซ้ำยังนำงานศิลปะกลับมาทำต่อที่บ้านอีก้ดวย

และแล้ววันนั้นที่เจ้าบาสจอมขยันพอย่างเท้าเข้าบ้าน ก็เรียกหา “กรรไกร” จากคุณแม่ทันที
โดยบอกว่าจะเอาไปตัดกระดาษตัวการ์ตูนติดแปะที่คุณครูให้มาทำต่อที่บ้าน
คุณแม่ก็สู้อุตส่าห์ควานหากรรไกรด้ามจิ่วจนเจอแล้วยื่นให้ลูกชายตามคำขอ
ทั้งๆ ที่คิดอยู่เหมือนกันว่ากรรไกรปากแหลมๆ อย่างนี้จะเหมาะกับลูกหรือ

แต่อีกใจก็เห็นว่าไม่เป็นไรลูกคงใช้คล่องแล้ว เพราะที่โรงเรียนศิลปะก็คงให้ใช้ทุกอาทิตย์อยู่แล้ว
แล้วคุณแม่ก็รีบหอบเอากองเสื้อผ้าไปเข้าเครื่องซักผ้า แต่แล้ว…แค่ผ่านไปไม่ถึง 5 นาที
เจ้าบาสก็ร้องไห้เสียงจ้า คุณแม่ทิ้งกองผ้า แล้วรีบวิ่งไปที่ต้นเสียง แล้วก็ต้องตกใจ…

ลูกโดนกรรไกรบาดนิ้วเข้าให้แล้ว…..คุณแม่นึกโกรธตัวเองว่า
ไม่น่าเอากรรไกรให้ลูกเลย แถมยังจำขึ้นมาได้อีกว่า
กรรไกรที่ทางโรงเรียนศิลปะให้เด็กๆ ใช้ก็คือ กรรไกรพลาสติก และกรรไกรปลายมน!
แล้วเด็กๆ ยังอยู่ในการดูแลของคุณครูตลอดเวลา

จากเหตุการณ์ “ภัยอันเกิดอุปกรณ์ศิลปะ” ครั้งนี้
ทำให้นึกถึงข่าวอันน่าสลดใจที่ปรากฏตามหน้าหนังสือพิมพ์เมื่อหลายปีที่แล้ว ก็คือ…

ข่าว… เด็กมัธยม 14-15 ปี เอาน้ำยากัดกระจกที่ใช้กับงานศิลปะที่โรงเรียน
กลับมาทำต่อที่บ้าน เมื่อใช้ไม่หมดจึงนำมากรอกใส่ขวดน้ำดื่ม (พลาสติก)
แล้วตั้งทิ้งไว้บนโต๊ะ น้องชายวัย 4 ขวบ ตื่นเช้ามา… กระหายน้ำ
เลยซดน้ำในขวดเข้าไปเต็มอึกใหญ่

ผลก็คือล้มลงไปนอนดิ้นไปมาด้วยความเจ็บปวดและเสียชีวิตในเวลาต่อมา
จากหลอดอาหารทะลุเนื่องจากน้ำยากัดกระจกเป็นกรดอย่างแรง!

กรณีอันน่าสลดใจนี้ คงจะเป็นอุทาหรณ์ให้คุณพ่อคุณแม่ได้ใส่ใจในกิจกรรมศิลปะของลูกๆ
ว่าได้ใช้อุปกรณ์ที่เหมาะสมกับวัยหรือไม่? เช่น น้ำยากัดกระจก …แลคเกอร์…ทินเนอร์…
มีดแกะสลัก…คัตเตอร์…หรือสีประเภทต่างๆ …ให้ดูว่าเหมาะสมกับวัยของลูกหรือไม่?

หรือหากต้องใช้ ก็ต้องรู้วิธีใช้และวิธีเก็บรักษาที่ถูกต้อง อย่างเช่น
น้ำยากัดกระจกก็ไม่น่าจะเป็นอุปกรณ์ศิลปะที่เด็กนำกลับบ้านได้
เด็กอาจจะขาดความระมัดระวังในการเก็บ ทำให้เกิดการเจ็บทั้งต่อตนเองและผู้อื่นที่อยู่ข้างเคียงได้

และที่น่าเป็นห่วงอีกอย่างก็คือ สเปรย์แลคเกอร์
ที่เด็กโตจะได้ใช้กันบ่อยในงานศิลปะ

โดยมากก็เพื่อพ่นเคลือบเงาให้งานชิ้นนั้นแวววาวสดใส ในขณะที่พิษภัยของแลคเกอร์ ทินเนอร์
หรือสารระเหยทั้งหลาย ก็เป็นที่รู้กันว่าอันตรายของมันรุนแรงเพียงใด เช่น
หากสูดดมเข้าไปมาก หรือบ่อยๆ มันจะซึมแทรกเข้าไปกระแสเลือด ทำอันตรายต่อถุงลม
ปอด เนื้อเยื่อ ตับ ไต อวัยวะภายในต่างๆ รวมถึงระบบประสาทส่วนกลาง

โดยอาจเกิดขึ้นอย่างเรื้อรัง… หรือเกิดขึ้นอย่างเฉียบพลัน
คือการเกิดระคายเคืองในคอ หายใจขัด มึนหัว แน่นหน้าอก อาเจียน
และทุกครั้งก็จะต้องใช้อุปกรณ์ป้องกันชุดเดียวกับการป้องกันน้ำยากัดกระจก นั่นคือ…แว่น ผ้าปิดปากปิดจมูกและถุงมือ

ย้อนกลับมาที่เด็กเล็ก…ลูกในวัย 2-4 ขวบ
สมควรส่งเสริมให้มีการบริหารกล้ามเนื้อเล็ก (นิ้ว ข้อมือ)
การปั้นดินและการละเลงสีด้วยนิ้ว จึงเป็นกิจกรรมที่ถ่ายทอดความคิด ความรู้สึก
ทั้งยังได้ฝึกการใช้สมาธิ ฝึกจินตนาการ ความคิดสร้างสรรค์อย่างอิสระ

โดยดินที่จะนำมาใช้ก็ควรเป็นดินใช้ปั้นที่เรียกกันว่า แป้งโดว์ (Play Dough)

ซึ่งน่าจะเหมาะ และปลอดภัยสำหรับหนูน้อยมากกว่าดินน้ำมัน หรือดินเหนียว
โดยแป้งโดว์เป็นแป้งปั้นที่ทำจากแป้งทำอาหาร น้ำมันพืช และสีผสมอาหาร

การละเลงสีด้วยนิ้วมือ ก็เป็นอีกหนึ่งกิจกรรมสุดโปรดของเด็กเล็ก เราจะใช้สีที่ทำจากสีผสมอาหาร
ผสมเข้ากับแป้งข้าวโพด และน้ำอุ่น แล้วคนให้เข้ากัน ให้มีความข้นกำลังดี

ส่วนอุปกรณ์เพื่อการวาด (ละเลง) ก็คือ กระดาษอาร์ตมัน แผ่นโตๆ หรือจะปูรองพื้นอีกชั้น
ด้วยถุงพลาสติก หรือกระดาษหนังสือพิมพ์ แล้วก็อย่าลืมสวมเสื้อกันเปื้อนให้ลูกด้วย
(จะสวมถุงพลาสติกทับอีกชั้นก็ได้ครับ) และเมื่อเลิกเล่นแล้ว ก็จะต้องล้างมือด้วยน้ำสบู่ หรือจะให้ดีก็จับอาบน้ำซะเลยครับ

บรรดาสีทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นสีไม้ สีเทียน สีน้ำ หรือสีชอร์ค อันเป็นอุปกรณ์สำคัญในงานศิลปะของเด็ก
คุณพ่อคุณแม่จะต้อพิถีพิถันในการเลือกซื้อให้ลูกๆ โดยเลือกที่มีการันตีหน้าบรรจุภัณฑ์ว่า non tomix
หมายถึง มีกระบวนการผลิตที่ไร้สารพิษไร้สารตะกั่วและมีเครื่องหมาย CE
พิมพ์การีนตีความปลอดภัยด้วย เพราะนั่นหมายถึงเป็นสินค้าที่ได้รับรองเรื่องของความปลอดภัยด้วย
เพราะนั่นหมายถึงเป็นสินค้าที่ได้รับรองเรื่องของความปลอดภัย ทั้งต่อผู้ใช้

โดยเฉพาะสีเทียนบ้านเรามีกฎหมายควบคุมมาตราฐานโดยกระทรวงอุตสาหกรรม
เวลาเลือกซื้อเลือกที่มีสัญลักษณ์มอก. ตามมาตรฐานจะตรวจสอบความแข็งแรงของสี
และส่งตรวจหาโลหะหนักปนเปื้อนในสีหลายชนิด แต่ละชนิดก็มีโทษต่อร่างกายแตกต่างกันไป
เช่น ตะกั่ว ทำให้ปัญญาอ่อน ปรอทจะทำลายสมองมีผลต่อการเคลื่อนไหว พูด การมองหรือการได้ยิน
แคดเมียมก่อโรคอิไตอิไต เป็นต้น สารโลหะหนักที่มีการตรวจหาเป็นไปตามตารางดังนี้

ข้อกำหนดค่าสูงสุดของปริมาณโลหะหนักในสีเทียน

พลวง 250 มิลลิกรัม/กิโลกรัม
สารหนู 50 มิลลิกรัม/กิโลกรัม
แบเรียม 250 มิลลิกรัม/กิโลกรัม
แคดเมียม 50 มิลลิกรัม/กิโลกรัม
โครเมียม 5 มิลลิกรัม/กิโลกรัม
ตะกั่ว 100 มิลลิกรัม/กิโลกรัม
ปรอท 25 มิลลิกรัม/กิโลกรัม
ซิลิเนียม  500 มิลลิกรัม/กิโลกรัม, ppm

ขณะนี้มีการรับรองมาตราฐานเฉพาะสีเทียนครับ สีผง (ขายเป็นซองๆ)
และสีน้ำอื่นๆ ยังไม่มีการรับรองเลย ขายกันเกลื่อนโดยไม่มีเกราะความปลอดภัย

ถ้าไม่แน่ใจว่าสีนั้นจะมีพิษหรือไม่ ประกอบกับไม่มีเครื่องหมายรับประกันใดเลยไม่ต้องรีรอครับ พาลูกเดินห่าง อย่าซื้อสารพิษเข้ามือลูกเลยครับ

ศิลปะนั้นย่อมเป็นเรื่องดีงามอย่างไม่ต้องสงสัย….

ศิลปะฝึกฝนให้เด็กมีจิตใจอ่อนโยน ใจเย็น รู้จักรอคอย มีสมาธิ เพราะจดจ่อกับกิจกรรมอันสนุกและเพลิดเพลิน

แต่สิ่งที่คุณพ่อคุณแม่จะต้องเอาใจใส่ก็คือ…วิธีการทำงานศิลปะที่ปลอดภัย

และรวมทั้งอุปกรณ์ศิลปะที่ต้องเหมาะสมกับวัย
และที่สำคัญคือจะต้องมีมาตรฐานความปลอดภัยด้วยครับ

www.csip.org

เพราะมันคือ…กาวตราช้าง… เปล่าครับ! ไม่ได้กล่าวหาว่านี่คือผลิตภัณฑ์ที่เลวร้าย
เพราะยังเห็นถึงคุณประโยชน์ ซ้ำยังเป็นลูกค้าขาประจำกันอยู่ ด้วยว่ายังชอบใจในการใช้งานง่าย-ติดเร็ว

ติดทน ที่ใครๆก็ติดใจ

“กาวตราช้าง”(super Glue)

ทำมาจากส่วนผสมของยางอีพ็อกซี่ และอาคลิลิคซึ่งทำจากสารปิโตรเลียม
ยามใดที่มันยังอยู่ในหลอดที่ปิดผนึกแน่นมันก็จะคงสภาพเป็นของเหลว
แต่เมื่อใดที่เริ่มเปิดออกมาใช้ นั่นหมายถึงมันเริ่มโดนความชื้นแล้ว
และลักษณะของบรรจุภัณฑ์ที่มักแข็งตัวที่ด้านปากหลอด
ทำให้ผู้ใช้ต้องออกแรงบีบเมื่อจะใช้งานในครั้งต่อไป และนั่นเองที่มักจะทำให้น้ำกาวพลังช้างถูกดันจนพุ่งทะลุปรี๊ดออกมาทางก้นหลอด…

ดังนั้น ข้อเด่นที่ติดเร็วติดทนของมัน ก็ต้อง กลับกลายเป็นภัยกว่ากาวอื่นๆ

หากผู้ใช้ตั้งตนอยู่ในความประมาท…

“ น้องกร”จอมซ่าส์วัย 6ขวบ ต้องร้องไห้โฮลั่น เมื่อไอ้มดแดงไรเดอร์เอ็กซ์
ตุ๊กตาพลาสติกตัวเล็กๆ มีอันต้องขาหลุด (ก็ด้วยฝีมือของน้องกรเอง)
“พี่กานต์”พี่ชายที่แสนดีวัย 9ขวบ จึงรี่เข้ามาถามไถ่ปลอบโยนน้องชายครู่นึง
แล้วจึงเดินไปหยิบกาวตราช้างที่ห้องเก็บของ แล้วจัดแจงบีบหลอดกาวเพื่อช่วยต่อขาไอ้มดแดง

แต่ด้วยกาวที่คงจะเริ่มแห้ง พี่กานต์ของเราจึงออกแรงบีบมากกว่าปกติ
ผลก็คือ…แทนที่น้ำกาวจะพุ่งออกทางหัวหลอด ก็ดันทะลุพรวดออกมาทางก้นหลอด!…

นั่นคงไม่มีปัญหาอะไร ถ้าน้องกรไม่ได้กำลังยืนอยู่ตรงนั้น…และน้ำกาว”พลังช้าง”

กระเซ็นเข้าตาอย่างแม่นยำ! แต่เดชะบุญ…คงด้วยเพราะน้องกระพริบตาอย่างทันท่วงที

น้ำกาวจึงไม่ทันไปโดนลูกนัยน์ตา แต่นั่นก็ทำให้หนุ่มน้อยลืมตามึ้นเพราะหนังตาบน-หนังตาล่าง
และขนตาติดกันไปหมดด้วยฤทธิ์ของกาว

คำแนะนำในกรณีนี้ก็คือ ห้ามดึงหนังตาบนและล่าง(ที่กำลังติดหนึบ)
ให้แยกออกจากกัน เพราะขืนทำอย่างนั้นล่ะก็ ทั้งขนตา-หนังตามีหวังฉีกขาด

แล้วก็เจ็บอย่าบอกใครเชียว…

วิธีแก้ไขก็คือ …ก่อนอื่น ให้ใช้น้ำอุ่นๆเช็ดรอบๆดวงตา –เปลือกตาเบาๆ

แล้วก็รีบไปพบแพทย์ครับ หรือหากจะมีเศษกาวเข้าตา ไม่ว่าจะเป็นกระจกตา

หรือเยื่อบุตาขาว ก็ให้ล้างตาด้วยน้ำสะอาดๆ ล้าพาไปให้คุณหมอตรวจ
เพราะมักจะเกิดอาการระคายเคืองภายในดวงตา ตาแดง และปวดตา

สำหรับในรายของน้องกรที่ตกใจจนร้องไห้จ้า คุณแม่ของหนูน้อยกลับตกใจยิ่งกว่า

เพราะเมื่อเห็นสภาพลูกชายแล้วก็ได้แต่ภาวนาในใจว่า…อย่าให้ลูกต้องตาบอดเลย…..

แต่เมื่อคุณหมอเช็คดูอย่างละเอียดแล้ว กระจกตาไม่มีเศษวัสดุใดๆ ไม่มีอาการอักเสบ จึงทำให้เบาใจไปได้มาก

นอกจากตาแล้ว… “หู”ก็เป็นอีกเป้าหมายหนึ่งที่เคยโดนกาวพลังช้างเล่นงานมานักแล้ว
เช่นในรายของเด็กที่เล่นพิเรนแกล้งเพื่อนที่กำลังนั่งหลับ ด้วยการเอากาวตราช้างหยอดใส่หูเพื่อน

“จมูก”ก็เช่นกัน ที่เคยตกเป็นเหยื่อของกาวตราช้างมาแล้ว …รายของเด็กหญิงวัย 7ขวบที่กำลังทำงานศิลปะส่งคุณครู ด้วยการสร้างบ้านด้วยไม้ไอติมโดยใช้กาวตราช้างเชื่อมต่อ

แต่แล้วระหว่างการบีบๆๆๆหลอดอยู่นั้น น้ำกาวก็กลับพุ่งทะลุย้อนเข้าสู่รูจมูกของสาวน้อยอย่างคาดไม่ถึง … เท่านั้นก็แย่แล้ว…แต่มันยิ่งแย่กว่านั้น…เมื่อมันไหลลงไปใน “คอ”!

พวกเราในฐานะผู้บริโภคจึงควรต้องระมัดระวังให้มากในการใช้สินค้าประเภทนี้…

1 ) ควรเก็บเจ้ากาวพลังช้างให้พ้นมือเด็กๆ และต้องถือได้ว่าเจ้าผลิตภัณฑ์ชนิดนี้ไม่เหมาะสำหรับเด็กที่จะเอามาใช้โดยพลการ

2 ) จากการที่มันมักจะแข็งตัวไว จากการใช้เพียงครั้งแรกๆ หลายๆบ้านจึงมักแก้ปัญหาด้วยการเอาเก็บเข้าตู้เย็น ซึ่งนั่นกลับเป็นการเสี่ยงที่จะเกิดปัญหาร้ายแรง…เพราะด้วยรูปทรงของมันที่ใกล้เคียงกับหลอดใส่ขนมประเภทเยลลี่ หรือช็อกโกแลต ที่เด็กอาจหยิบฉวยแล้วบีบใส่ปากเพราะเข้าใจผิด หรือกระทั่งผู้ใหญ่ที่เผลอหยิบออกมาใช้เพราะคิดว่า…มันคือ ยาหยอดตา

3 ) นอกจาก ตา –หู –คอ –จมูก ที่มักต้องตกเป็นเหยื่อของกาวอันตรายที่ว่าแล้ว

นิ้วมือที่มักติดกันจนแน่นด้วยพลังของกาว ทำให้หลายๆคนต้องเกิดเป็นแผลอักเสบ

โดยเฉพาะเด็กๆที่ยังขาดการระมัดระวัง หนำซ้ำบางคนยังเผลอใช้นิ้วไปเกลี่ยๆกาวดังเช่นการทากาวธรรมดาทั่วๆไป

จึงควรต้องเตือนเด็กๆ และสอนวิธีการใช้ว่าแตกต่างกับการใช้กาวอื่นๆอย่างไร?

เช่น จะต้องบีบเพียงเบาๆ ให้เป็นเพียงหยดเล็กๆที่จุดที่ต้องการเชื่อมต่อเท่านั้น

และห้ามใช้นิ้วหรือส่วนใดๆในร่างกายไปสัมผัสแตะต้อง แต่หากนิ้วใดไปโดนกาวนี่เข้า

ก็ให้รีบแช่น้ำไว้(จะได้ไปไปติดหนึบเข้ากับนิ้วอื่นๆด้วย กาวจะแข็งตัว และจะร่อนหลุดออกในเวลาต่อมา หรือหากนิ้วติดกันก็ให้จุ่มลงไปในน้ำสบู่

4 ) หลายประเทศได้เปลี่ยนบรรจุภัณฑ์ที่เดิมเคยเหมือนกับ หลอดยาป้ายตา ยาหยอดแก้คัดจมูก ให้มีขนาดและรูปร่างที่ต่างออกไปอย่างเห็นได้ชัด

ตายเพราะของติดคอ !

เด็กๆที่ต้องเสียชีวิตเพราะกลืนคอแล้วเกิดติดคอ อุดหลอดลม ปรากฎเป็นข่าวบ่อยๆ อย่างไม่เคยจางหายไปจากหน้าหนังสือพิมพ์

*ไม่ว่าจะเป็นข่าวทารกน้อย(11 เดือน) ที่กลืนน้อตยาว 1ซ.ม. ที่พ่อเก็บอยู่ในขวดกระทิงแดง แล้วเผลอวางไว้บนพื้น แล้วคุณยายก็เข้าครัวทำกับข้าว

ปล่อยให้หลานนั่งเล่นอยู่คนเดียว ( สระบุรี)

* เด็กน้อยวัย แค่ 1ขวบ กลืนกระดุมแป๊ะ(โลหะ)เข้าไปติดหลอดลม จนขาดอากาศหายใจ และเสียชีวิตในเวลาต่อมา เบื้องหลังของกรณีสลดใจนี้ก็คือ…เด็กอยู่ในบ้านที่ผลิตกระเป๋าใส่สตางค์ โดยมีกระดุมแป๊ะเป็นส่วนประกอบสำคัญ ที่มักจะตกอยู่ตามพื้น

เพราะกวาดเก็บกวาดที่ไม่เกลี้ยงพอ กระทั่งกลายเป็นเหตุแห่งการคร่าชีวิตเด็กน้อยไร้เดียงสา (ปทุมธานี)

* เด็กชายวัย 2ขวบ นั่งหม่ำลูกเชอรี่(ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางยาว 2 ซ.ม.)..เข้าไปทั้งลูก โดยไม่ได้เคี้ยว ทำให้ลูกเชอรี่หล่นผลุบลงไปอุดหลอดลม แล้วเกิดอาการช็อคจนหมดสติ แม้ว่าเมื่อถึงโรงพยาบาลแพทย์จะพยายามผายปอด และนำสิ่งอุดตันจากหลอดลม แต่ก็ไม่ทันการในที่สุดเด็กก็ต้องเสียชีวิต ( ลำปาง)

* แล้วรายล่าสุด เมื่อเร็วๆนี้เอง…..ที่มีเด็กหญิงวัย 5 ขวบ ร่างกายไม่สมประกอบนัก

จู่ๆก็กลืน “ลูกแก้ว”ที่มีเส้นผ่าศูนย์กลาง 1 ซ.ม. ในขณะที่คุณแม่มือซ้ายกำลังอุ้มน้องคนเล็ก

ส่วนมือขวาก็ถูพื้นทำงานบ้านไปด้วย พบเข้าอีกทีก็กำลังนอนชักดิ้นชักงอ ยังดีที่ทีเจ้าลูกชายคนกลาง(4 ขวบ)ใช้ทั้งภาษาพูดและภาษามือ จนแม่รู้ว่าลูกสาวกลืน “ลูกแก้ว “เข้าไป

จนเมื่อพ่อกลับมา จึงได้ “รวมพลัง”กับคุณแม่ ช่วยกันเอาลูกแก้วออกจากหลอดลมของลูก

สาว ด้วยการ…บีบเคล้นที่ลำคอของลูกสาวอย่างเต็มที่ ! กระทั่งลูกแก้วก็หลุดผลั้วออกมาจนได้แต่…แทนที่ลูกสาวจะรู้สึกตัว กลับกลายเป็นแน่นิ่ง…แล้วในที่สุดก็เสียชีวิตอย่างคาดไม่ถึง …

ข้อแนะนำ……………..

1 )) ธรรมชาติของเด็กๆในวัย ไม่เกิน 3ขวบ มักชอบหยิบฉวยสารพัดสิ่งเข้าปากอยู่เป็นประจำ

ฉะนั้น…นอกจากคุณพ่อคุณแม่จะต้องเก็บกวาดพื้นบ้านให้เกลี้ยง อย่าให้มีเศษวัสดุใดๆตกอยู่ตามพื้นบ้านไม่ว่าจะเป็นเศษเหรียญ เมล็ดผลไม้ และที่อันตรายสุดก็คือ……เม็ดยา

ดังนั้น หลักของการดูแลเด็กในวัยนี้ก็คือ “อย่าให้คลาดสายตา ”อย่างเด็ดขาด…

2 )) ในยามกินอาหารก็ควรดูแลอย่างใกล้ชิด อาหารสำหรับเด็กเล็กก็จะต้องหั่นให้เป็น

ชิ้นเล็กๆ เวลาจะป้อนอาหารลูกก็ควรให้เพียงคำเล็กๆ แล้วรอให้เด็กทานจนหมดปากจึงค่อยป้อนอีก (ไม่ยัดเยียดจนเต็มปาก )

3 )) คงเคยได้พบภาพ ที่คนเลี้ยงเด็ก มือขวาถือช้อน มือซ้ายถือจานข้าวแล้วเดินตาม –วิ่งตามเด็กน้อยผู้ไม่อยู่นิ่ง ที่หม่ำข้าวไปด้วย วิ่งหรือกระโดดโลดเต้นนั้น มันเสี่ยงต่อการสำลักอาหารอย่าง

4 )) ก็เข้าใจว่าคุณพ่อคุณแม่รีบ …เดี๋ยวรถโรงเรียนจะมา …จะไม่ทันเข้าห้องเรียน…

เดี๋ยวจะไปทำงานสาย……….แต่ผมว่าลองเข้านอนแต่หัวค่ำ และตื่นให้เช้าอีกหน่อยก็น่าจะมีเวลาเหลือ ดีกว่าที่จะเสียอารมณ์กันแต่เช้า ต้องมาเร่งเร้ากันจนเครียดกันไปซะหมด

“ กินเร็วๆๆๆ …รีบๆกินเข้าไป เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย…เดี๋ยวรถติดพ่อกับแม่จะไปทำงานสาย….ฯลฯ…. ” เร่งๆกันอย่างนี้นอกจากทำให้ลูกๆเป็นทุกข์ กินอาหารไม่อร่อย ระบบย่อยจะมีปัญหา

แล้วก็ยังเสี่ยงต่อการสำลัก จนอาหารติดคอติดหลอดลมได้ครับ…อันตรายไม่น้อยเลย

5 )) อาหารชิ้นโตๆ ก้อนกลมๆ หรือแข็งๆ ลื่น กลืนยากหรือเคี้ยวลำบาก เช่น ไส้กรอก ลูกชิ้น ข้าวเหนียว ตังเม ถั่วตัด …ฯลฯ… หากจะให้ลูกๆกิน ก็จะต้องตัดแบ่งเป็นคำเล็กๆด้วยนะครับ เพื่อป้องกันการติดคอ ซึ่งมักจะเกิดขึ้นได้เสมอ

6 )) เด็กในวัยไม่เกิน 3ขวบ มักจะชอบสำรวจโลกด้วยการหยิบของใส่ปาก โดยเฉพาะเมื่อเห็นชิ้นอะไรจิ๋วๆที่ตกอยู่ตามพื้น ก็มักจะพิสูจน์ทราบโดยการหยิบขึ้นมาดูแล้วเอาเข้าปากทันที… ไม่ว่าจะเป็นเมล็ดผลไม้ทั้งหลาย ( เมล็ดน้อยหน่า –มังคุด-ละมุด-ลำไย ซึ่งมีโอกาสเข้าไปขวางหลอดลม จนเด็กขาดอากาสหายใจ ) หรือที่อันตรายสุดๆ เพราะทำให้เด็กหลายคนต้องเสียชีวิต ก็คือ…เม็ดยารักษาโรคต่างๆ ที่ผู้ใหญ่ในบ้านเผอเรอทำตกหล่น ให้เด็กเก็บไปหย่อนใส่ปากโดยคิดว่าเป็นขนม

ทั้งเมล็ดผลไม้ เม็ดยา หรือวัสดุต่างๆที่หล่นตามพื้น นอกจากเด็กๆจะเอาเข้าปากแล้ว

หลายๆคนยังจับยัดใส่จมูกตัวเอง จนบาดเจ็บหรือเสียชีวิตมาแล้วครับ…

“ หู –ตา –คอ –จมูก ”

คืออวัยวะรับสัมผัสที่สำคัญยิ่ง ขอให้คุณพ่อคุณแม่โปรดช่วยกันดูแลและป้องกัน เพื่อให้เด็กๆของเรา มีชีวิตที่รึ่นรมย์ ได้มีโอกาสซึมซับรับรู้

ความไพเราะ…ความงดงาม…ความเอร็ดอร่อย…และความหอมชื่นใจ จากสรรพสิ่งทั้งมวล

ของโลกอันแสนงดงามใบนี้ ….ตลอดไป………..

www.csip.org

ภัยฟาสต์ฟู้ด…คิดทุกคำที่กิน  อย่ากินทุกอย่างที่อยาก(กิน)

ราวๆ 3ปีที่แล้ว ที่สหรัฐอเมริกา มีกระทาชายชื่อนายมอร์แกน สเปอร์ล็อคยอมเอาชีวิตเข้าแลก
ด้วยการบริโภคอาหารฟาสต์ฟู้ด(จากร้านชื่อดังระดับโลก)ประเภทแฮมเบอร์เกอร์ขนาดจัมโบ้ทุกวัน
วันละ3 มื้อติดต่อกันเป็นเวลา 30วัน

โดยมีตั้งใจถ่ายทำเป็นสารคดีที่ตั้งชื่อเรื่องไว้ว่าSuper size Me
มีการเดินเรื่องอย่างน่าสนใจ ชวนติดตามและรอลุ้นว่าชะตากรรมของเขาจะเป็นเช่นไรในตอนจบ ?

ซึ่งผลก็คือ…หลังจากการตรวจสุขภาพกับแพทย์ ปรากฏว่าสุขภาพของนาย
มอร์แกนที่เคยแข็งแรงจากที่เคยตรวจครั้งแรก(เมื่อเริ่มถ่ายทำ)
กลับเปลี่ยนไปเป็นความผิดปกตินานาสารพัดโรค !…
โรคอ้วนคุกคาม..ความดันโลหิตที่สูงขึ้น…ไขมันในเลือดสูง…ไต และ ตับมีปัญหา..เซ็กส์เสื่อม…ฯลฯ….

แล้วเมื่อภาพยนตร์เรื่องนี้ออกสู่สายตาประชาชน ก็ปรากฏว่า”แรง”กว่าที่คิดไว้
หนังเล็กๆเรื่องนี้คว้ารางวัลระดับสากลมาแล้วทั่วโลก
และที่สำคัญคือ…  เกิดกระแสต่อต้านฟาสต์ฟู้ด(Junk foods)ที่ขยายตัว(ยิ่งขึ้นกว่าเดิม)
กระทั่งตามมาด้วยรายการฟ้องร้องกันไปมาระหว่างนายมอร์แกน และบ.ฟาสต์ฟู้ดระดับโลก

หากเราจะพูดถึงประเภทของอาหารจานด่วน(Fast food)
ให้หมายถึงเฉพาะกลุ่มธุรกิจขนาดยักษ์ที่ประกอบกิจการครอบคลุมไปทั่วโลก
นั่นย่อมหมายถึงสินค้าประเภทกลุ่มไก่ทอด(ระดับอินเตอร์), กลุ่มแฮมเบอร์เกอร์ ,กลุ่มพิซซ่า ,กลุ่มโดนัท ,กลุ่มไอศครีม…
( หรือหากจะรวมถึง กลุ่มบะหมี่สำเร็จรูป,ขนมกรุบกรอบ ก็ไม่น่าจะผิดกติกาอันใด)

ธุรกิจฟาสต์ฟู้ดเจ้าแรกที่ได้ย่างกรายเข้ามาสู่เมืองไทยเมื่อ 43ปีมาแล้วก็คือ วิมปี้(Wimpy)
ที่ขายแฮมเบอร์ในบ้านเราได้แค่  8ปีก็มีอันม้วนเสื่อกลับบ้านเก่าด้วยความผิดหวัง  ต่อมา ปีพ.ศ.2513””
ไก่ทอดเคนตั๊กกี้ก็โฉบเข้ามาเพื่อบุกเบิกตลาดไก่ทอดรสชาติระดับอินเตอร์ด้วยความคึกคัก
แต่แล้ว…หลังจากทหารจีไอ.อเมริกัน(ลูกค้าประจำ)
ต้องถอยทัพเพราะล้มเหลวจากการศึกในเวียดนาม เคนตั๊กกี้ก็ขอถอยทัพไก่ทอด
โบกมือโบกปีกลาไทยแลนด์ด้วยความเจ็บปวด

แต่แล้ว…ในระยะต่อมา ด้วยกลยุทธทางการตลาดที่สุดยอด
และการโหมโฆษณาอย่างสุดเหวี่ยงของทุกบริษัทฟาสต์ฟู้ดระดับยักษ์
โดยเฉพาะการมุ่งไปที่สื่อทีวี.อันเป็นสื่อที่เข้าถึงและจูงใจเด็กๆและวัยรุ่นได้เร็วและแรงที่สุด

ซึ่งในที่สุดกลยุทธนี้ก็ได้ผลอย่างถล่มทลายไปทั่วโลก
ทำให้เด็กรุ่นใหม่ล้วนเปลี่ยนพฤติกรรมการบริโภค หันมาหม่ำฟาสต์ฟู้ดกันทั่วหน้า

(  เด็ก 59.1% รู้สึกอยากกินฟาสต์ฟู้ด    เด็ก 40.21% มักจะกินฟาสต์ฟู้ดไปด้วยนั่งดูทีวี.ไปด้วย
จากผลการสำรวจเด็กแถบชานเมืองจำนวน 900 คน  โดยชมรมทันตสาธารณสุขภูธร)

ทั้งๆที่…เป็นที่รับรู้กันทั่วโลกแล้วว่า นี่คือ”อาหารอุตสาหกรรม”
ที่ถูกสกัดกากอาหาร จนแทบไม่มีใยอาหารเหลือหรอ ทั้งสารอาหารก็มีในปริมาณที่ต่ำ
และอุดมไปด้วยแป้งและไขมันที่ล้นเกิน กระทั่งถูกขนามนาม ว่าเป็นอาหารขยะ(Junk food)

วันเวลาที่ผ่านมาๆย่อมพิสูจน์ให้เห็นโดยทั่วกันแล้วว่า อาหารขยะเหล่านี้ทำให้เด็กและเยาวชนของชาติ ต้องเผชิญกับ……… 

1 )โรคอ้วน  พบว่าในไทยเรามีคนที่อยู่ในภาวะโรคอ้วนในอัตราที่เพิ่มสูงขึ้นถึง 109.1% !
สถิติจากกองเวชศาสตร์ฟื้นฟู )ซึ่งนับว่าอยู่ในขั้นรุนแรงน่าเป็นห่วง

โดยเฉพาะเด็กไทยที่โดนโรคอ้วนเล่นงานนั้น มีจำนวนใกล้เคียงกับเด็กอเมริกัน
(คือ เกือบ10%ของเด็กทั้งหมด)นับว่าเป็นตัวเลขที่น่าตกใจไม่น้อยเลย

ผลวิจัยพบว่า สาเหตุที่เด็กของเราอ้วนนั้น
เกิดจากการกินอย่างผิดหลักโภชนาการ แถมไม่ยอมออกกำลังกาย-สบายจนเคยตัว-มัวแต่เล่นเกม
และชอบกินอาหารขยะ ส่วนผักสดผลไม้นั้นแทบจะไม่ได้แตะกันเลย

โทษภัยของโรคอ้วนนั้น นอกจากจะทำให้อืดอาดขาดความคล่องตัว
ไม่กระฉับกระเฉงสมวัย แล้ว เด็กอ้วนมักป่วยเป็นโรคภูมิแพ้ ,มีภูมิต้านทานโรคต่ำ,เป็นหอบหืด
มีอัตราเสี่ยงสูงต่อการเจ็บป่วยด้วยสารพัดโรคเมื่อเติบใหญ่
เช่นไขมันในเลือดสูง-ข้อเสื่อม-เบาหวาน   และโรคหัวใจ…ฯลฯ… )

2 )  โรคภูมิแพ้ ( แน่นจมูก-เยื่อบุจมูกอักเสบ-ไซนัสอักเสบ-ท้องเสีย-ขี้นผื่น-อาเจียน-หืดหอบ –เป็นลม)
อันเป็นอาการยอดฮิตของเด็กไทยยุคนี้ ซึ่งได้รับการพิสูจน์แล้วว่า หนึ่งในเหตุสำคัญนั้น
เกิดเนื่องมาจากสารเคมีที่ใช้ในการผสมอาหารทั้งหลาย เช่น สารแต่งกลิ่น สารแต่งสี สารกันบูด…ฯลฯ…
ซึ่งสารเคมีเหล่านี้…ล้วนมีอยู่อย่างเพียบในJunk foodsทุกชนิด

3) สาเหตุของริดสีดวงทวาร เพราะJunk foodเป็นอาหารที่แทบไม่มี
กากใยอาหารหลงเหลือ จึงทำให้เด็กๆที่บริโภคประจำ มักท้องอืด ท้องเฟ้อ อึแข็ง
ถ่ายก็ยาก อันเป็นสาเหตุของการเกิดริดสีดวงทวาร ลำไส้โป่งพอง กระทั่งเป็นจุดเริ่มต้นของมะเร็งลำไส้ใหญ่

4)  มีโอกาสป่วยเป็นโรคหัวใจ เนื่องจากJunk foodเป็นอาหารที่มี
ไขมันสูง มีเกลือโซเดียมที่ล้นเกิน หนำซ้ำยังอุดมไปด้วยไขมันประเภทอิ่มตัว
ทั้งหมดนี้ล้วนทำให้เกิดคอเลสตอรอลที่สูง  และหากสะสมตัวมากขึ้นๆ
มันจะเกาะติดอยู่ตามผนังหลอดเลือดแดง  กระทั่งเส้นเลือดหัวใจตีบตัน
มีปัญหาในการสูบเลือดไปหล่อเลี้ยงหัวใจ จนหัวใจขาดเลือก และร่างกายก็จะทรุดลงอย่างรวดเร็ว
แถมเด็กๆยุคนี้”ไม่ยอมออกกำลังกาย-ติดเกม-ติดทีวี”ก็ยิ่งตกอยู่ในภาวะเสี่ยง
(ค.ศ.1992 มีรายงานจากม.อิซิเตอร์ ประเทศอังกฤษ ระบุว่า จากการตรวจเลือดผู้ที่อยู่ในวัย
7–25 ปี ที่ชอบเล่นเกมคอมพิวเตอร์เป็นประจำ มีจำนวนถึง 25% มีไขมันในเลือดสูง

อย่าลืมนะครับ ว่าอาหารก็คือปัจจัยแรกสุดของปัจจัย4 ที่จำเป็นต่อชีวิตของคนเรา
จึงต้องหมั่นถามตนเองเสมอว่า ในแต่ละวัน ทั้งเราและลูกๆของเรานั้น
ได้พิจารณาเรื่องอาหารมากน้อยเพียงใด โดยเฉพาะอาหารที่รับประทานกันอยู่ทุกวันนี้
เป็นสิ่งที่เสริมสร้างร่างกาย เป็นดังย่รักษาโรคให้สดชื่นแข็งแรงทั้งกายและใจ
.
..หรือเป็นเพียงซากอาหารที่ไร้คุณค่า และปนเปื้อนไปด้วยสารเคมี
ที่กัดกร่อนและทำลายสุขภาพของลูกๆและของเราอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน…….

www.csip.org

วันพุธที่ 2 พ.ค. 2555
ทางศูนย์วิจัยเพื่อความปลอดภัยในเด็ก รพ.รามาธิบดี (ศพร.)
ได้จัดเสวนาใหญ่ ที่ ศูนย์ประชุมสถาบันวิจัยจุฬาภรณ์ ในหัวข้อ

“การตายของเด็กอายุน้อยกว่า 15 ปี จากการโดยสารรถยนต์ในเทศกาลสงกรานต์ ปี 2555 และ ตลอดปี 2554 และแนวทางป้องกัน”

ซึ่งทำให้เราได้รู้ว่า ช่วงเทศกาลสงกรานต์ ปีนี้( 2555 )
ผู้คนที่ต้องตายจากอุบัติเหตุจราจรไม่ได้ลดลงเลย  แถมผู้ที่เสียชีวิตยังเป็นเด็กถึง 10 %
( ตายกว่า 320 ราย เป็นเด็กที่อายุน้อยกว่า 15 ปี จำนวน 32 คน)

แต่สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นก็คือ ในปีนี้

** เด็กที่ตายส่วนใหญ่ (กว่าร้อยละ 60! )กระเด็นออกมาตายนอกรถ

** เด็กที่ตายทั้งหมดไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย และ ไม่ได้ใช้เบาะนิรภัยสำหรับเด็ก

โดยในที่ประชุมได้มีการเล่าcase study โดยนักวิจัยที่ไปลงพื้นที่ด้วยตนเอง

Case ที่ 1   ด.ญ. นก  ( 7 ขวบ )   คุณแม่ และลุกสาวนั่งหน้ารถ คุณแม่ไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย…

ในขณะที่คุณเอ  ขับรถกะบะ 4 ประตู  มุ่งตรงเข้าเมืองระยอง เพื่อพาภรรยาไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลระยอง
ในขณะนั้นมี ภรรยานั่งอยู่ที่นั่งด้านหน้าซ้าย(เธอไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย)
มีน้องเนกลูกสาวคนเล็กวัย 7ขวบ นอนหนุนตัก และมีลูกสาวคนโตวัย 12 ขวบนั่งอยู่เบาะนั่งหลังรถ

เมื่อรถของคุณเอ วิ่งมาถึงบริเวณสี่แยกตะพง ต.ตะพง อ.เมือง จ.ระยอง
อันเป็นเวลาเดียวกับคุณแหม่ม ที่ขับรถเก๋ง วิ่งสวนมาจากตัวเมืองระยองเพื่อจะเลี้ยวขวาไปหาดแม่รำพึง

รถทั้งสองต่างวิ่งผ่านไฟเขียว รถกะบะของคุณเอวิ่งพุ่งเข้ามาชนทางด้านซ้ายรถเก๋งของคุณแหม่ม
จากนั้นรถกะบะนั้นก็หมุนคว้าง แล้วก็ไถลไปข้างหน้าราว 5 เมตร และคว่ำลง  ส่วนรถเก๋งตัวถังด้านซ้ายยุบ

คุณเอหมดสติไปชั่วครู่ เมื่อลืมตาขึ้นก็พบว่าภรรยาของตน
ร่างทะลุกระจกหน้ารถไปนอนอยู่บนพื้นถนน ลูกสาวคนโตนอนหลับตาอยู่เบาะหลัง
ส่วน ด.ญ.นก(ลูกสาวคนเล็ก)ศีรษะทะลุกระจกข้างซ้ายของรถ และอยู่ในท่าแนบพื้นถนน(รถคว่ำ)
สักครู่เดียวภรรยาคุณเอลุกขึ้นมาได้แล้วตรงเข้ามาอุ้มลูกสาวที่อยู่ในสภาพหมดสติ และยังหายใจเฮือกๆ
ในขณะที่คุณเอขยับเขยื้อนออกจากรถ แล้วเปิดประตูค่อยๆดึงตัวลูกสาวคนโตออกมาจากรถอย่างทุลักทุเล
จากนั้นมีหน่วยกู้ภัยมาช่วยนำคุณเอ๋และครอบครัวไปที่ห้องฉุกเฉินโรงพยาบาลระยอง
คุณเอ๋ ภรรยาและลูกสาวคนโตบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย ทั้งหมดนั่งรออากรของฟ้าใสอยู่ราว 30 นาที
จากนั้นแพทย์ผู้รักษาก็ออกมาแจ้งว่า “นก” ลูกสาวคนเล็ก…เสียชีวิตแล้ว

————————————————————————–

Case ที่ 2  คุณแม่(คาดเข็มขัดนิรภัย) อุ้มลูกน้อย เด็กวัย 8 เดือน นั่งหน้ารถ และกำลังให้นมลูก…

ในขณะที่คุณพ่อ ขับรถเก๋ง โดยมีคุณแม่ นั่งอยู่ด้านหน้ารถ ขณะที่กำลังให้นม(นมแม่)แก่ลูกชายวัย 8 เดือน
เมื่อขับรถมาถึงบริเวณถนนสายหนึ่ง ที่ สี่คิ้ว ปากช่อง จ.นครราชสีมา

บังเอิญพบหลุมใหญ่หลุมหนึ่งอย่างไม่ทันระวังจึงหักพวงมาลัยหลบทันทีรถจึงเสียหลักพลิกข้าง
เป็นเหตุให้ ร่าง และศีรษะของลูกน้อยหลุดลอยจากอ้อมกอดแม่ที่กำลังให้นมอยู่แท้ๆ
ไปกระแทกกับประตูและคอนโซนหน้าภายในรถคันดังกล่าว และเสียชีวิตทันที !
(ในแต่ละปี  * มีเด็กอายุน้อยกว่า 14 ปี ประสบอุบัติเหตุรถโดยสาร รถยนต์ ปิกอัพ
หรือรถตู้ 5,500 รายต่อปี หรือ15 คนต่อวัน

**บาดเจ็บรุนแรงต้องพักรักษาตัวในโรงพยาบาล 1,400 คนต่อปี

และ   *** เสียชีวิตรวม 70 คนต่อปี ในจำนวนนี้เป็นปิกอัพ 1,190 ราย รถยนต์ 170 ราย)

เมื่อพูดคุยถึงเรื่องนี้ทำให้คิดถึงเหตุร้ายเมื่อราว 2 ปีก่อน
กรณี อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับพิธีกรขวัญใจแฟนๆ
คุณอี้-แทนคุณ จิตต์อิสระ และลูกชายตัวน้อยวัย 1 ขวบเศษ

ที่ถนนสายเลี่ยงเมืองสุพรรณบุรี-อู่ทอง เมื่อต้องหักหลบรถมอเตอร์ไซด์ที่กลับรถ
แล้วตัดหน้าอย่างกะทันหัน แถมไม่ให้สัญญาณ และไม่เปิดไฟหน้าอีกด้วย
ทำให้คุณอี้ต้องหักหลบแล้วไปชนท้ายรถ 18ล้อที่อยู่ข้างหน้าโครมใหญ่ ผลก็คือ
คนในรถต่างได้รับบาดเจ็บกันถ้วนหน้า แต่ผู้ที่เจ็บหนักที่สุดก็คือ
…ลูกชายอันเป็นแก้วตาดวงใจของคุณอี้ นั่นเอง
คุณอี้ได้ฝากเตือนประชาชนทุกคนไม่ให้ประมาทว่า…
”ผมขอฝากเตือนคนที่มีลูกเล็กๆเวลาพาลูกนั่งรถไปไหน
ควรให้ลูกนั่งด้านหลังที่มีเบบี้ชีท (ที่นั่งนิรภัยสำหรับเด็ก)
เพราะมันช่วยลดอันตรายเวลาเกิดอุบัติเหตุได้ นี่คือประสบการณ์ที่ประมาท
เพราะอยากให้ลูกมานั่งใกล้ๆจึงให้ภรรยาอุ้มไว้” (นสพ.ข่าวสด 4 ส.ค. 2551)

จะเกิดอะไรขึ้นกับลูกน้อยของคุณ ?
หากว่า….รถยนต์  มีการเบรกอย่างกะทันหัน- มีการหักเลี้ยวอย่างฉับพลัน
หรือ-  มีการชนอย่างรุนแรง

สิ่งที่เกิดขึ้นในทันทีก็คือ …ร่างของเด็กๆจะหลุดลอยจากที่นั่ง

* ไปอัดกับแผงคอนโซนหน้ารถ 

* ไปปะทะกับประตูรถ แล้วลอยละลิ่วออกนอกรถ หรือ   

* พุ่งทะลุกระจกหน้ารถ  แล้วกระเด็นออกไปนอกรถ
ด้วยสรีระอันบอบบางของเด็กๆ จึงอาจทำให้…กระดูกซี่โครง,แขน,ขา แตกหัก
เยื่อหุ้มปอด,เยื่อหุ้มหัวใจ  รวมทั้งอวัยวะภายในต้องชอกช้ำ หรือ ฉีกขาด

โดยเฉพาะศีรษะของเด็กๆ ที่ต้องกระแทกของแข็งอย่างรุนแรง ทำให้ และ
ชั้นมีเลือดคั่งในสมอง ซึ่งเป็นสาเหตุแห่งความพิการ หรือ เสียชีวิต…

1…   เข็มขัดนิรภัย  และ  ถุงลมนิรภัย  คือนวัตกรรมที่ช่วยปกป้องชีวิตของคนในห้องโดยสาร
แต่มีข้อแม้คือ …ต้องเป็นผู้โดยสารที่มีอายุเกิน 9 ปีขึ้นไป  หรือ  มีความสูงตั้งแต่  140 ซ.ม. ขึ้นไป…เท่านั้น
มิฉะนั้นมันก็อาจกลายเป็นตัวการทำอันตรายต่อเด็กๆอย่างรุนแรงและ  คาดไม่ถึง

2… อย่าให้เด็กเล็กนั่งหน้ารถ แม้คุณจะอุ้มเด็กบนตักหรือกอดเด็กแน่นๆ
แถมคาดเข็มขัดนิรภัยแน่นหนก็ตาม ก็ไม่ได้ช่วยให้เด็กปลอดภัยเลย เพราะความเป็นจริงก็คือ…
แรงมหาศาลของการปะทะของจากการชน หรือแรงฉุดของการเบรกกระทันหันนั้นมันเกินกำลังที่พ่อแม่จะยึดลูกอยู่
หนำซ้ำน้ำหนักของพ่อแม่ก็มักจะไปอัดทับลูก เพิ่มความเสี่ยงให้แก่ลูกโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์
แรงปะทะแรงเหวี่ยงมันมหาศาลเกินกว่าที่จะช่วยอะไรได้ โอกาสที่ลูกจะหลุดจากมือแล้วพุ่งทะลุกระจกออกไปนอกรถจึงมีสูง

3… เด็กวัยไม่เกิน  9  ขวบ  หรือ  สูงน้อยกว่า  140 ซ.ม.
การให้เด็กคาดเข็มขัดนิรภัยในรถ นอกจากจะไม่ได้ช่วยเรื่องความปลอดภัย มันจะกลายเป็นจุดเสี่ยง

เนื่องจากเด็กยังตัวเล็ก ทำให้สายเข็มขัดแทนที่จะพาดบนหน้าตัก  และ แนบบริเวณเชิงกราน แต่กลับมารัดตรงท้องน้อย
ส่วนเส้นที่ควรพาดที่หน้าอก  และ  ไหล่  ก็กลับมารัดที่ลำคอของเด็ก ดังนั้น  หากรถเบรกอย่างกะทันหัน
หรือ มีการชน เข็มขัดจะทำอันตรายแก่  ไขสันหลัง , อวัยวะภายในช่องท้องของเด็ก
สายเข็มขัดเส้นที่พาดผ่านบริเวณลำคอ ก็อาจทำให้เกิดการบาดเจ็บที่ท่ออากาศหายใจที่บริเวณคอได้

4……เนื่องจากการพองตัวของถุงลมนิรภัยนั้น มันมีความเร็วถึง 320 กม. / ชั่วโมง
ความรุนแรงมากมายขนาดนี้จึงเป็นอันตรายต่อเด็กๆอย่างยิ่ง เด็กๆ(ไม่เกิน 9 ขวบ)
จึงไม่ควรนั่งหน้ารถ โดยเฉพาะรถที่มีถุงลมนิรภัย

(แล้วอย่าลืมนะครับว่า ถุงลมนิรภัยนั้น เป็นเพียงส่วนเสริมความปลอดภัยเมื่อใช้เข็มขัดนิรภัยเท่านั้น( supplemental restraint system ) มันจึงจะมีประสิทธิภาพต่อเมื่อคุณ(ผู้ใหญ่ หรือ เด็กโต)ใช้ควบคู่กับการรัดเข็มขัดนิรภัยด้วย  รวมทั้งอาจเกิดอันตรายเป็นอย่างยิ่งหากไม่ได้รัดเข็มขัด เพราะใบหน้า ศีรษะ และหน้าอกจะปะทะเข้ากับถุงลมนิรภัยอย่างรุนแรงนั่นเอง)

“เบาะนิรภัยสำหรับเด็ก” ทางเลือกที่ปลอดภัย สำหรับลูกน้อยวัยไม่เกิน  9  ปี  …..
สถิติจาก US Centers for Disease Control and Prevention (CDC)
ของ ประเทศสหรัฐอเมริกา ระบุว่า

เบาะนิรภัยสำหรับ  วัยทารก ..  .ลดอัตราเสี่ยงตายได้  69  %
เบาะนิรภัยสำหรับ   วัย  1 –  4   ปี   ..ลดอัตราเสี่ยงตายได้  47 %.
เบาะนิรภัยสำหรับวัยที่มากกว่า  5 ปี  ลดอัตราเสี่ยงตายได้   45  %
และ   ลดความเสี่ยงต่อการบาดเจ็บรุนแรงได้ถึง  50 %

หากลูกของเรามีอายุไม่เกิน  9  ปี  สิ่งที่จะช่วยปกป้องความชีวิตของพวกเขาก็คือ
เบาะนิรภัยสำหรับเด็กในวัยต่างๆ  ซึ่งจะต้องใช้ให้ถูกวัยถูกขนาดด้วยนะครับ…
เท่าที่มีจำหน่ายในท้องตลาด แบ่งเป็น 3 แบบ ซึ่งคุณประโยชน์ของมันก็คือ …

เด็กๆในวัย อนุบาล หรือ วัยเรียน ( 5- 10 ปี )
เบาะนิรภัยที่เหมาะกับเด็กวัยนี้ เรียกว่าBooster seat  

ซึ่งจะช่วยยกตัวเขาให้สูงขึ้น เพื่อทำให้ใช้เข็มขัดนิรภัยในรถได้อย่างมีประสิทธิภาพ
กระทั่งวันใดที่เขาโตประมาณ 140 ซม แล้วแล้ว   Booster seat
ก็อาจหมดความจำเป็น เพราะนั่นหมายถึง ลูกสามารถใช้เข็มขัดนิรภัยป้องกันภัยได้เช่นเดียวกับคุณพ่อคุณแม่

ขณะเดียวกัน  เบาะนิรภัยก็อาจกลับกลายเป็นภัยแก่ลูก
จึงต้องป้องกันไว้ก่อนดังนี้ครับ….

1  )  จัดวางในตำแหน่งที่ถูกต้อง   นั่นคือ วางที่เบาะหลังของรถ
(ขอย้ำอีกครั้งเถอะนะครับว่า เด็กวัยไม่เกิน12 ปี จะต้องนั่งที่เบาะหลังของรถเท่านั้น…)

2 )  สายคาดจะต้องไม่หลวม  หรือ แน่นจนเกินไป
( ทดสอบโดยใช้นิ้วสอดเข้าไประหว่างตัวลูก และ สายคาด  หากเลื่อนนิ้วขึ้นลงได้ แสดงว่ากระชับพอดีแล้ว

3 )  ติดตั้งให้แน่นหนา    เข็มขัดนิรภัยในรถต้องสอดกับที่ล็อก หรือมีตัวล็อกกับเบาะเพื่อเสริมให้มั่นคงมากขึ้น
เพื่อความมั่นใจ ให้ลองขยับเบาะนิรภัยดู ถ้าเลื่อนไปมาได้มากกว่า 1 นิ้ว แสดงว่ายังติดตั้งเบาะนิรภัยหลวมเกินไป
เบาะอาจหลุดได้ ทำให้พลิกคว่ำลงมาเมื่อหยุดรถกะทันหัน

การเหยียบเบรกอย่างแรง
ทำให้เข็มขัดนิรภัยที่คาดตัวทำหน้าที่อย่างเต็มที่
นั่นคือกระตุกรั้งอย่างแรงทันที โดยเฉพาะสายที่คาดตรงท้องน้อย …
ซึ่งหากเป็นเด็กๆนั่นจึงทำจะถึงกับจุกแน่นอยู่พักใหญ่ และปวดท้องในเวลาต่อมา…..

มักเกิดรอยพกช้ำที่บริวณหน้าท้องระดับสะดือ และที่บริเวณข้างคอ
เมื่อกดๆหน้าท้องพบว่าเด็กไม่เกร็งท้อง ทั่วๆไปท้องยังนิ่มอยู่ กดลึกๆ
ไม่มีอาการเจ็บนอกจากกดบนรอยพกช้ำ
กดแล้วปล่อยให้หน้าท้องกระเด้งขึ้นมาก็ไม่มีอาการปวดเช่นกัน
การตรวจดังกล่าวช่วยบอกเราว่ามีอะไรรบกวนเยื่อบุช่องท้องภายในหรือไม่เช่นเลือดตกในช่องท้องเป็นต้น

**  ให้ประคบรอยพกช้ำด้วยผ้าเย็นหรือผ้าห่อน้ำแข็ง สัก 24 ชั่วโมง
จึงเปลี่ยนเป็นผ้าชุบน้ำอุ่นแทน วันแรกต้องสังเกตุอาการหน้าท้องแข็งเกร็ง อาเจียน
หรือจุกแน่น ไว้ด้วย หากมีอาการดังกล่าวต้องพามาพบแพทย์เพราะการบาดเจ็บอวัยวะภายในอาจแสดงอาการออกมาในภายหลังได้

ในหลายต่อหลายประเทศในขณะนี้

ได้ให้ความสำคัญกับความปลอดภัยของเด็กในการโดยสารรถยนต์
โดยการใช้เบาะนิรภัยสำหรับเด็ก เพื่อช่วยสร้างเสริมความปลอดภัยในการเดินทางของเด็กๆ 

www.csip.org

โดยให้ตระหนักว่า หากผู้ใหญ่โดนประตูรถไฟฟ้าหนีบขาหนีบแขน
เซ็นเซอร์ของรถจะทำงานทันทีโดยจะค่อยๆเปิดอ้าออก แต่หากเป็นสิ่งที่เล็กกว่านั้น
เช่น รถเข็นเด็ก หรือเชือกพัน ประตูมันจะหนีบแน่น และซ้ำร้ายกว่านั้นก็คือ
รถไฟฟ้ามันจะออกตัวตามปกติ นั้นหมายถึงมันจะกระชากรถเข็นเด็กไปด้วย และหากมีลูกน้อยอยู่ในรถเข็นด้วยเล่า…อะไรจะเกิดขึ้น !

ดังนั้นจึงขอเตือนว่าอย่านำรถเข็นเด็กขึ้นรถไฟฟ้าอย่างเด็ดขาด ปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่านะครับ

2…  เมื่อราว 2 ปีก่อนในบ้านเรามีข่าวว่าพนักงานแบงค์(หญิง)วัย 56 ปี
เกิดเป็นลมหน้ามืดและหัวคะมำตกลงไปในรางรถไฟฟ้า โดยร่างของเธออยู่ตรงกลางราง ในขณะที่รถไฟกำลังแล่นมาพอดี !
แต่เดชะบุญ.. เธอรอดตายอย่างปาฏิหารย์ !  เพราะรถไฟฟ้าวิ่งผ่านคร่อมร่างของเธออย่างเฉียวเฉียดที่สุด …
(แต่เนื่องจากเธอตกลงไปกระแทกพื้นคอนกรีต เธอจึงได้รับบาดเจ็บ หูซ้ายฉีก กระดูกเข่าซ้ายแตก)

จากกรณีสุดหวาดเสียวนี้ ทำให้ได้บทเรียนว่า หากลูกๆ
หรือคุณพ่อคุณแม่กำลังป่วยไข้ก็ควรไปพบแพทย์และนอนพักผ่อนอยู่ที่บ้าน

โดยเฉพาะลูกๆที่ต้องไปโรงเรียนเอง หากมีไข้ไม่สบายก็ควรลาป่วย นอนพักที่บ้านโดยมีคุณพ่อคุณแม่คอยดูแลอย่างใกล้ชิด และพาไปพบแพทย์ด้วยนะครับ

3..  พื้นที่สำหรับยืนรอรถไฟฟ้าและรางรถนั้น จะพบว่าคั่นกลางด้วยเส้นเหลืองที่ยาวตลอดทาง
หมั่นให้ลูกสังเกต “เส้นเหลือง”ทุกครั้ง …และให้เตือนลูกว่า การยืนรอรถไฟฟ้านั้น
ให้ยืนห่างจากเส้นเหลือง และอย่าก้าวล้ำเข้าไปโดยเด็ดขาด รวมทั้งระวังการสะดุด – หรือการถูกเบียดจนล้ม

4… เมื่อรถจอดเทียบสถานี ให้เราหลบไปยืนด้านข้างๆ(ด้านซ้ายหรือขวาก็ได้
แต่ต้องไม่ยืนตรงกลางขวางผู้ที่เขาจะเดินออกมาจากรถ)ไม่ยืนออกันอยู่ที่หน้าประตูรถ
หากว่าเราจะเข้ารถ ก็ต้องให้ผู้โดยสารออกจากรถให้หมดก่อน จึงก้าวเดินเข้าไป
และไม่ควรอย่างยิ่งที่จะเล่นแกล้งกัน วิ่งไล่กัน หรือผลักกันไปมาในบริเวณที่ยืนรอรถไฟฟ้า

5… ในยามที่รถส่งสัญญาณเสียง “ปี๊บๆๆๆ” นั่นหมายถึงประตูไฟฟ้ากำลังจะปิด
แล้ว ถ้าลูกยังไม่เข้ารถ ก็ไม่ต้องวิ่งโกยแน่บ เพื่อจะกระโดดขึ้นรถให้ทัน
เพราะนั่นเสี่ยงต่อการโดนประตูอัตโนมัติหนีบ (หนีบมือ –หนีบตัว-หนีบเสื้อผ้า)
แล้วถูกกระชากลากไปด้วยความเร็วแรง เมื่อรถไฟฟ้าออกตัว…

6…  ถ้าลูกทำกระเป๋านักเรียนหรือทำของอะไรก็ตามตกหล่นไปในรางรถไฟ
ห้ามก้าวเข้าไปเก็บเองอย่างเด็ดขาด  ให้รีบไปแจ้งแก่เจ้าหน้าที่ประจำสถานีนั้นๆทันที

7… เมื่อลูกเข้าไปในห้องโดยสารแล้ว ให้ลูกนึกถึงถ้อยคำอมตะของพี่กระเป๋ารถเมล์
ที่ลูกอาจเคยได้ยินจนเจนหูมาแล้วว่า…  “ขึ้นบนแล้วชิดในเลยเพ่…!”

ใช่แล้ว…คำชี้แนะนี้ยิ่งต้องนำมาปฏิบัติเมื่อใช้บริการรถไฟฟ้า
เพราะเรามักจะพบเห็นผู้คนที่ชอบยืนออกันอยู่หน้าประตู หรือ
พื้นที่บริเวณประตู ทำให้เกะกะกีดขวางทั้งผู้ที่จะขึ้น หรือลงรถไฟฟ้า
ทั้งๆที่กลางโบกี้มีที่ว่างอยู่เหลือเฟือ แม้แต่บางครั้งยังมีที่นั่งเหลืออยู่อีกหลายที่ด้วยซ้ำ

8… จะต้องระวังเรื่องการง่วงเหงาหาวนอนด้วย
เพราะนอกจากจะเสี่ยงต่อการที่หัวอาจโขกโป๊กเอาคนที่นั่งข้างๆ หรือโขกราวเหล็กข้างๆที่นั่ง
(กรณีนั่งอยู่ริมสุด) ลูกอาจสัปหงกจนหน้าและ ศีรษะทิ้งลงมากระแทกพื้นบนรถไฟฟ้า

นอกจากนั้นลูกก็อาจโงกหลับครอกฟี้จนนั่งเลยสถานีรถไฟฟ้า กระทั่ง ไปไหนต่อไหน จน
หลงทางจนกลับบ้านไม่ถูก หากเกิดกรณีนี้ ให้ลูกรีบโทรศัพท์กลับบ้าน โทรหาคุณพ่อคุณแม่ทันทีครับ
เด็กๆหลายๆคนคงเคยโดยสารรถไฟฟ้ามาแล้วกับคุณพ่อคุณแม่
แต่ครั้งนี้อาจเหมือน “การผจญภัยครั้งแรกในชีวิต”

เพราะต้องไปและกลับด้วยตนเอง โดยเฉพาะนี่คือ
รถสาธารณะเทคโนโลยี่ที่มีความเร็วสูง หนำซ้ำต้องเดินอยู่ท่ามกลางกลุ่มผู้คนที่มาใช้บริการมากมาย พลุกพล่าน

ดังนั้นคุณพ่อคุณแม่ก็ควรไปเป็นเพื่อนในวันแรกๆ และจะได้เรียนรู้จดจำ จนมีความมั่นใจในด้านความปลอดภัยมากขึ้น ๆ กระทั่งมีความเชื่อมั่นในตนเองในที่สุด…..

www.csip.org